Miał być modelem przejściowym, stał się jednak jednym z najbardziej rozpoznawalnych samochodów Ferrari. Model 365 GTB/4 Daytona to efekt współpracy trzech wielkich nazwisk – Ferrariego, Pininfariny i Scagliettiego.
W połowie lat 60. XX w. na rynku samochodów sportowych pojawił się groźny rywal. Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem było rewolucyjną konstrukcją. Ale miało też kilka istotnych wad: przód samochodu nie był odpowiednio dociążony, opony nie radziły sobie z mocą, a umieszczony tuż za przednimi fotelami silnik szybko nagrzewał całą kabinę. Niewielkiemu producentowi, jakim było wówczas Ferrari, wprowadzenie na rynek pojazdu obarczonego takimi wadami groziło finansową klapą, dlatego odpowiedź Maranello wyglądała zupełnie inaczej.
Plotka głosi, że nazwę Daytona Enzo Ferrari zatwierdził osobiście na pamiątkę potrójnego zwycięstwa swoich samochodów na tym amerykańskim torze. Jednak nazwa przedwcześnie przedostała się do prasy i dlatego w ostatniej chwili została odrzucona.
Klasyczny układ
Ferrari 365 GTB/4 zostało po raz pierwszy pokazane światu podczas paryskiego salonu samochodowego w 1968 r. Charakterystyczna sylwetka wyszła spod ręki Leonarda Fioravantiego ze studia Pininfarina. Zniknęły krągłości typowe dla poprzednich modeli z Maranello, zabrakło też owalnego grilla. W nowym modelu wykorzystano sprawdzoną konstrukcję podwozia z Ferrari 275 GTB/4. Pod maską pracował 12-cylindrowy silnik o pojemności 4,4 l i mocy 352 KM, która była przenoszona na tylną oś przez 5-biegową przekładnię w układzie transaxle.
Stylistyczna rewolucja
Według legendy Fioravanti pierwsze szkice wykonał już na początku lat 60., gdy nikt jeszcze nie myślał o nowym modelu. Ostateczny kształt samochodu był jednak owocem wielu wizyt Enza Ferrariego w studiu projektowym Pininfariny w Turynie. Za produkcję karoserii odpowiadała firma Sergia Scagliettiego. Pierwsze prototypy posiadały przednią część nadwozia zaadaptowaną od poprzednika – modelu 275 GTB/4. Wersja produkcyjna miała bardziej kanciasty, wydłużony nos z charakterystycznymi kierunkowskazami i podwójnymi lampami ukrytymi pod pleksiglasową osłoną. W 1971 r. wprowadzono chowane lampy – ukłon w stronę amerykańskiego rynku, gdzie zabronione były reflektory ukryte za osłonami.
Ferrari 365 GTB/4 zostało po raz pierwszy pokazane światu podczas paryskiego salonu samochodowego w 1968 r. Charakterystyczna sylwetka wyszła spod ręki Leonarda Fioravantiego ze studia Pininfarina. Zniknęły krągłości typowe dla poprzednich modeli z Maranello, zabrakło też owalnego grilla.
Nieoficjalna nazwa
Zgodnie z wieloletnią tradycją oznaczenie nowego modelu odnosiło się do pojemności cylindra, skrót GTB oznaczał Gran Turismo Berlinetta, natomiast cyfra 4 określała liczbę wałków rozrządu. Jednak wśród entuzjastów i dziennikarzy przyjęła się inna nazwa – Ferrari Daytona. Plotka głosi, że zatwierdził ją sam Enzo Ferrari na pamiątkę potrójnego zwycięstwa swoich samochodów na tym amerykańskim torze. Jednak nazwa przedwcześnie przedostała się do prasy i dlatego w ostatniej chwili została odrzucona.
Rekordy sprzedaży
Daytona miała być produkowana jako model przejściowy do czasu debiutu zupełnie nowej konstrukcji – berlinetty z 12-cylindrowym silnikiem typu bokser umieszczonym centralnie. Premierę planowano początkowo na 1971 r., ale powodzenie, którym cieszył się model 365 GTB/4, zadecydowało o wydłużeniu produkcji. Nowy model 365 GT4 BB zaprezentowano dwa lata później, w 1973 r. Do tego czasu wyprodukowano rekordową wówczas liczbę 1284 egzemplarzy Daytony. Jedynie mniejsze i tańsze Dino osiągnęło wtedy lepsze wyniki sprzedaży.
Dane techniczne
