Niewiele ponad rok minęło od prezentacji pierwszego samochodu Ferrari, gdy Enzo prezentował trzecią już generację aut. Model 166 był pierwszym samochodem produkowanym dla klientów. W wersji 166 MM umocnił reputację marki z Maranello na torach wyścigowych.
Maj 1947 r. – na ulicach Piacenzy odbywa się wyścig, podczas którego świat po raz pierwszy poznaje markę Ferrari. Choć Franco Cortese w filigranowym Ferrari 125 S nie dociera do mety, Enzo Ferrari uznaje ten występ za „obiecującą porażkę”. Choć 125 S dopiero rozpoczyna swoją karierę, w Maranello inżynierowie pracują już nad ulepszeniami.
Model 125 S powstał w dwóch egzemplarzach. Jeszcze w tym samym roku powstały kolejne dwa samochody oznaczone jako model 159. Miały niemal taką samą konstrukcję jak poprzednik (do tego stopnia, że jeden z nich był tak naprawdę przerobionym modelem 125 S) – największą zmianą był 12-cylindrowy silnik Colombo powiększony z 1,5 l do 1,9 l.
Ale to nie był koniec zmian. Colombo opracował jeszcze większą, 2-litrową wersję swojego silnika. Pierwszym modelem wyposażony w tą jednostkę było wyścigowe 166 Spyder Corsa. Do jego budowy ponownie wykorzystano elementy wyprodukowanych wcześniej samochodów. Po raz pierwszy Ferrari budował auta przeznaczone na sprzedaż – powstało „aż” 8 sztuk tego modelu.
Za kierownicą jednego z nich podczas wyścigu Mille Miglia w 1948 r. zasiadł słynny Tazio Nuvolari. Jazda „Latającego Mantuańczyka” w tych zawodach przeszła do legendy, ale przedwojenny as nie dotarł do mety. Dotarło za to inne Ferrari – model 166 S z nadwoziem typu berlinetta, wykonanym przez Allemano, prowadzony przez załogę Clemente Biondetti/Giuseppe Navone. Biondetti wygrał wyścig (po raz trzeci w swojej karierze), zapewniając Ferrari pierwsze z serii ośmiu zwycięstw w Mille Miglia.
W listopadzie 1948 r., podczas salonu samochodowego w Turynie odwiedzający po raz pierwszy mogli odwiedzić stoisko Ferrari, a na nim dwa zupełnie nowe samochody – 166 Inter z zamkniętym nadwoziem typu berlinetta i „ucywilizowanym” silnikiem V12 o mocy 90 KM, oraz lekką, otwartą barchettę (wł. łódeczka) o nazwie 166 MM – na część zwycięstwa w Mille Miglia. 166 Inter, wyprodukowany w kolejnych latach w blisko 40 egzemplarzach przyniósł marce solidne dochody.
Ferrari 166 MM, mimo wyścigowego rodowodu, miało całkiem luksusowe wnętrze – wykończenia ze skóry i drewna, chromy i owiewki przed kierowcą i pasażerem. Ten samochód nadawał się zarówno do walki na torze i na niedzielną przejażdżkę. Pod maską pracował znany silnik Colombo z trzema gaźnikami, zestrojony do 140 KM. Nadwozie wykonywała głównie mediolańska firma Carrozzeria Touring, w technologii superleggera (wł. super lekki) – na lekkiej, aluminiowej ramie montowano cienkie poszycie. Jego sylwetka jeszcze przez wiele lat była wyznacznikiem stylu Ferrari – dopiero w późniejszych latach Pinin Farina nadał mu nową formę.
Do 1950 r. wyprodukowano 47 egzemplarzy modelu 166 MM. Większość z nich brała udział w wyścigach, ale powstały też samochody przeznaczone do codziennej jazdy. Jeden z nich – z numerem nadwozia 0064M Enzo Ferrari podarował w 1950 r. Giovanniemu Agnelliemu – właścicielowi koncernu Fiat. Samochód miał niezwykłe malowanie – ciemna, metaliczna zieleń na bokach samochodu współgrała z ciemnoniebieskim metalicznym lakierem na reszcie karoserii. Sprzedany prez Agnelliego po dwóch latach samochód zaliczył intensywną karierę wyścigową, a w latach 80. XX w. został odrestaurowany i przywrócono mu pierwotne barwy.
Sportowe sukcesy modelu 166 MM, w tym zwycięstwa z 1949 r. w 24-godzinnych wyścigach w Le Mans (Luigi Chinetti/Peter Mitchell-Thomson) i Spa (Luigi Chinetti/Jean Lucas) oraz Targa Florio (Clemente Biondetti/Igor Troubetzkoy) umocniły legendę marki z Maranello, na zawsze wpisując ją do wyścigowego panteonu.
